Haar wetenschappelijk onderzoek heeft haar kijk op eten zeker veranderd. “Ik ben steeds meer gaan inzien hoe moeilijk het is om een ongezonde levensstijl te veranderen. Ik dacht er lang te makkelijk over, zo van: kom op je moet gewoon dit, dit en dit doen. Maar het is topsport voor mensen. En ik denk dat er een wereld te winnen is in hoe je mensen kunt ondersteunen om daar duurzaam verandering in te brengen en een gezonde levensstijl te bereiken. Sommige kunnen het heel goed, die zetten een knop om, maar voor de meesten is het een heel hobbelige weg. Wij kijken natuurlijk vooral naar gedrags- en psychologische elementen, maar omgeving en biologische factoren spelen ook een rol. En daar gaat mijn VICI-project over: kun je profielen van mensen ontdekken die kunnen voorspellen welke mensen al dan niet hun levensstijl kunnen aanpassen en dus al dan niet duurzaam afvallen. Veel obesitasonderzoek tot nu toe ging uit van het gemiddelde en heeft te weinig oog gehad voor individuele trajecten die kunnen leiden tot overgewicht. Die profielen kunnen uiteindelijk helpen bij het vaststellen van welke interventie het meest geschikt is.” Half maart werd bekend dat de VICI-beurs van 1,5 miljoen euro is toegekend aan Roefs.

Gemiste kans

Als je haar zo enthousiast hoort praten over haar onderzoek is het nauwelijks voor te stellen dat ze ooit heeft getwijfeld over haar vak. “Toen ik klaar was met mijn proefschrift zei ik tegen Anita [Jansen, haar opleide] nu stop ik en ga ik kok worden. Anita’s reactie was: ‘denk daar nog maar eens goed over na. Waarom ga je dat niet twee dagen in de week doen en word je vier dagen postdoc’. Dat heb ik een jaar gedaan. Ik werkte in de keuken van restaurant Le Salonard in Maastricht en gaf ook kooklessen. Ik was bevriend met de eigenaar en van hem heb ik heel veel geleerd: van het snijden van 5 kg uien tot het experimenteren met smaken. Omdat ik nu meer en langere dagen in het restaurant werkte, merkte ik ook dat als je voor een baas werkt je niet de vrijheid hebt om je eigen dingen te doen. Maar zelf iets beginnen vond ik te risicovol, want eigenlijk ben ik risicomijdend”, voegt ze er besmuikt aan toe. “En ik merkte dat de dagen in het restaurant teveel op elkaar gingen lijken terwijl mijn postdoc onderzoek steeds interessanter werd, dus toen besloot ik om te gaan voor mijn wetenschappelijke carrière. En daar heb ik nooit spijt van gehad, deels ook omdat mijn onderzoek over eetgedrag gaat. Ik wil mensen graag leren inzien dat gezond eten belangrijk is en dat gezond eten ook lekker kan zijn. Veel mensen associëren gezond zeker niet met lekker. Een gemiste kans!”