Twee weken geleden begon ik als decaan van onze Faculteit der Rechtsgeleerdheid. Na 25 jaar als docent en onderzoeker koos ik er afgelopen zomer met veel enthousiasme voor om nu een periode als (bijna) fulltime bestuurder verder te gaan. Niet omdat ik genoeg heb van onderwijs en onderzoek (ik blijf allebei ook nog een beetje doen), maar wel omdat ik graag leiding wil geven aan het uitzetten van de koers van onze faculteit. Als Faculteitsbestuur en in samenspraak met de hele facultaire gemeenschap kunnen bepalen hoe onze faculteit er in 2022 uit moet zien, is een groot voorrecht.

Toen ik kort na mijn benoeming (afgelopen zomer) sprak met een collega van een andere Maastrichtse faculteit, zei ze dat het vooral de enorme variëteit aan thema’s is die het aantrekkelijk (en soms moeilijk) maakt om decaan te zijn. Maar het tegelijkertijd in de lucht houden van veel ballen heb ik gemeen met veel collega’s in de faculteit. Ik heb er kortom veel zin in.

In deze blog ga ik de komende jaren iets laten zien van wat een decaan zoal doet. Dat doe ik om de hele facultaire gemeenschap – staf, studenten en alumni – op de hoogte te houden van wat er speelt. Niet ter vervanging van de mooie berichten die onze afdeling M&C verspreidt via het Facultair Journaal en op de website, maar wel om aan van alles dat in onze faculteit gebeurt vanuit een meer persoonlijk perspectief reliëf te geven. Bovendien heb ik al de vraag gehoord wat een decaan nou eigenlijk de hele dag doet en waarom hij niet gewoon zijn reguliere onderwijs kan geven. Die vraag is terecht en deze blog zal proberen om een inkijkje te geven in werk en leven van de decaan.

Afscheidsfeest Hildegard Schneider
Intussen zijn de woorden van mijn Maastrichtse collega bewaarheid geworden: de eerste twee weken waren inderdaad enorm gevarieerd en hebben me nog meer gesterkt in mijn enthousiasme voor deze nieuwe baan. Een belangrijke gebeurtenis was het afscheid van Prof. Hildegard Schneider op 30 november. Hildegard heeft de faculteit in de afgelopen zes jaar op fantastische en enthousiaste wijze geleid. Onder haar decanaat heeft de faculteit belangrijke stappen gezet. Eerst was er een afscheid in de intieme kring van het Faculteitsbestuur. 

Haar officiële afscheid twee dagen later was indrukwekkend, met een receptie in De Groote Sociëteit op het Vrijthof en daarna een diner in het Turkse restaurant Mandalin op de Kommel. De Tuna Universitaria de Maastricht begeleidde haar tijdens de wandeling naar het restaurant. Het deed mij veel plezier om Hildegard namens de Facultaire gemeenschap toe te spreken en als cadeau een halsketting afkomstig uit Oman te geven. ’s Avonds sprak voorzitter Martin Paul haar namens het College van Bestuur toe om haar te bedanken voor zes jaren van grote toewijding. 

Degree ceremonies
Een ander hoogtepunt in de eerste weken bestond uit de twee buluitreikingen die op zaterdag 2 en 9 december plaatsvonden. Ik heb daar aan zo’n 200 studenten de Masterbul uitgereikt. Onze faculteit organiseert deze ceremonie in de Sint Janskerk. Alle studenten op georganiseerde wijze langs de decaan en de fotograaf leiden en het overhandigen van de bul aan de juiste persoon vereisen een perfecte organisatie. Het fantastische team Marlies van der Mee, Annemiek Brekelmans, Nikki Frenken en Esther Wijckerheld Bisdom stond hier garant voor. Sowieso leidt het gezamenlijk werken op de zaterdag tot een bijzondere sfeer, ook dankzij de grote inzet van fotografen Joey en Django, van de beveiligers in de kerk, van Louis Eggerdink en van onze eigen Henk en John die de receptie in ons gebouw organiseren. En dan heb ik onze muzikanten nog niet eens genoemd.

In mijn speech tot de afstudeerders heb ik - naast heel veel meer - gezegd dat het mooi zou passen bij het activerende Maastrichtse onderwijssysteem als voortaan, naast de decaan, ook een student namens de afstudeerders kort het woord zou voeren.

Nu onze afstudeerders de Anglo-Amerikaanse gewoonte hebben overgenomen om een toga en baret te dragen, past een echte ‘commencement speech’ daar ook bij. Ik heb dat zes keer herhaald, want we hadden zes sessies: dat moet helpen. We gaan kijken hoe we dit in de toekomst kunnen organiseren. Tijdens de sessies droeg ik de ketting van onze faculteit. 

Want wat velen van ons misschien niet weten, is dat de faculteit sinds jaar en dag een eigen ketting heeft met daarop het logo van de universiteit en een Vrouwe Justitia. Ik ga die ketting voortaan omdoen bij buluitreikingen om zo de foto met de afstudeerders een beetje op te leuken.

In de volgende blog zal ik onder meer schrijven over een onderwerp dat het Faculteitsbestuur in de afgelopen periode al fors bezig hield, maar dat ook de komende maanden hoog op de agenda zal staan: de facultaire strategie. Maar eerst gaan we kerst vieren. Ik wens de hele facultaire gemeenschap graag hele mooie feestdagen toe en een heel goed begin van 2018.​